Miasto w powiecie warszawskim-zachodnim, w woj. mazowieckim; węzeł dróg nr 2 (E 30), 579 i 720, od Warszawy 29 km; stacja kolejowa Błonie; powierzchnia 9,1 km kw.; 12 200 mieszkańców; kod pocztowy 05-870.
        Ośrodek przemysłowy na równinie Łowicko-Błońskiej, nad Utratą, na zachód od Warszawy. Należy do najstarszych osad na Mazowszu. W XI-XIII w. był tu gród, związany z kasztelanią w Rokitnie. W 1257 r. książę mazowiecki Konrad II osadził w Błoniu kanoników regularnych laterańskich z Czerwińska, z tego roku pochodzi najdawniejszy zapis nazwy (Blone). W 1380 r. Błonie otrzymało prawa miejskie chełmińskie. Od końca XIV w. było siedzibą powiatu, od końca XV w. starostwa niegrodowego. Miasto, położone przy szlaku handlowym z Warszawy do Poznania, było jednym z ważniejszych ośrodków handlowych Mazowsza; w końcu XV w. osiedli tu wypędzeni z Warszawy Żydzi. Podupadło w XVII i XVIII w. wskutek wojen i przemarszów wojsk. W 1794 r. podczas powstania kościuszkowskiego Polacy odnieśli pod Błoniem zwycięstwo nad wojskami pruskimi.
            Do rozbiorów Błonie było siedzibą powiatu w woj. mazowieckim. W 1795 r. znalazło się pod zaborem pruskim, w latach 1805-15 było w Księstwie Warszawskim, później w Królestwie Polskim. W 1867 r. utworzono powiat błoński, z siedzibą w Grodzisku. Impulsem do rozwoju gospodarczego było przeprowadzenie przez Błonie w 1903 r. kolei warszawsko-kaliskiej. W 1912 r. powstała tu fabryka zapałek (zniszczona podczas II wojny światowej). W 1939 r. miasto liczyło 8700 mieszkańców. 
            11 XI 1939 r. żołnierze 2. Dywizji Piechoty stoczyli pod Błoniem bój z przeważającymi siłami niemieckimi.
            Do 1998 r. Błonie było w woj. warszawskim. W 1948 r. powiat błoński przemianowano na grodziski, w latach. 1952-75 Błonie było w powiecie pruszkowskim. W okresie powojennym zaludnienie wzrosło dwukrotnie, m.in. dzięki dogodnej komunikacji z Warszawą, dokąd część mieszkańców dojeżdża do pracy.
            Ośrodkiem założenia miejskiego jest kwadratowy rynek, przy nim klasycystyczny ratusz z lat 1842-43. Wczesnogotycki, z elementami romańskimi, kościół paraf. Świętej Trójcy wznieśli na przełomie XIII i XIV w. kanonicy regularni, po zniszczeniu podczas najazdu szwedzkiego w XVII w. Wśród budowli zabytkowych warto wymienić też dawny zajazd z 1779 r., według tradycji miało tu dojść do pierwszego spotkania cesarza Napoleona I z Marią Walewską. Po 1945 r. Błonie rozbudowano o blokowe osiedla mieszkaniowe. Ośrodkiem życia kulturalnego jest dworek ,,Poniatówka".
            W odległości. 2 km na północny wschód od centrum miasta jest grodzisko z XI-XIII w., zwane Łysą Górą; znajdujący się tu niegdyś gród był siedzibą kasztelanów rokickich.
            Największym przedsiębiorstwem przemysłowym Błonia są zakłady "Mera-Błonie", uruchomione w 1953 r. dla potrzeb wojskowych, w odbudowanych halach dawnej fabryki zapałek; podjęły one następnie produkcję wielu innych wyrobów, m.in. zegarków, a ostatnio systemów sprzedaży i kontroli biletów, parkometrów i kas fiskalnych. Od 1991 r. działa polsko-francuska spółka MEFA, która jest jedynym polskim producentem drukarek termicznych. Poza tym istnieje tu przemysł spożywczy (m.in. mleczarnia).
            Miasto leży przy głównym szlaku drogowym i kolejowym z Europy Zachodniej, przez Poznań i Warszawę, do Rosji. Droga przebiega na północ od miasta, kolej na południe od niego. Podmiejski odcinek kolei z Warszawy do Błonia został zelektryfikowany w 1952 r., jej dalszy ciąg do Sochaczewa w 1959 r. W Błoniu są siedziby przedsiębiorstw transportowych i spedycyjnych Auto-Transport Błonie, ATB Truck Błonie i Multispedytor.
            Okolice Błonia, dzięki urodzajnym glebom i zapotrzebowaniu ze strony rynku warszawskiego, stały się największym krajowym rejonem uprawy warzyw. Sąsiedni Radzików, położony na północny wschód od Błonia jest centralną siedzibą Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin.
            Na południowy wschód od Błonia leży Rokitno, od którego wzięła się kasztelania rokicka. Znajduje się tu barokowy kościół parafialny; jego budowę rozpoczętą na przełomie XVII i XVIII w., dokończono dopiero w latach 1883-86.